Problematyka Pinokia

Hej, terve, 你好

  Dziś książkowo. Razem z powoli toczącą się do nas wiosną zerknęła do mnie ochota do czytania, której brakowało mi przez zimowy okres, dlatego bardzo chętnie zapraszam Cię do przeczytania tej pewnie zwięzłej opinii o "Bezcennym darze" Jima Stovalla. 

- Dlaczego nie zostawił mi po prostu pieniędzy, jak wszystkim innym?
- Nie zrobił tego, ponieważ zbyt mocno pana kochał - odpowiedziała spokojnie pani Hastings. 

Stovall 

  Zacznę trochę nietypowo, bo od tego, że przedstawię pokrótce biografię autora, która zainteresowała mnie jeszcze zanim zaczęłam czytać tę pozycję.  

Jim Stovall jest ślepy. Stracił całkowicie wzrok, ale nie jest to zdecydowanie jego "wizytówką" - zajmuje się wieloma rzeczami, np. jest zaangażowany w wiele przedsięwzięć biznesowych, posiada tytuł mistrza w podnoszeniu ciężarów, pracuje jako mówca motywacyjny i zajmuje się również - pisaniem książek. Pewnie na swoim koncie ma jeszcze ogrom rzeczy, którymi mógłby się teraz pochwalić. Zaciekawiło mnie to ze względu na wywiad, jaki ostatnio obejrzałam na kanale 7 metrów pod ziemią. Opowiadał on o kobiecie ślepej od urodzenia. Bardzo piękny i uświadamiający wywiad pokazujący, że osoby niewidome wcale nie radzą sobie gorzej od osób widzących. Przeciwnie - co prawda nie mają zdolności widzenia świata, ale zamiast tego sprawniej wykorzystują chociażby swój słuch. Bardzo zachęcam do zapoznania się z tym wywiadem.

Żaden z tych chłopców nie ma rodziny, ale każdy wie o rodzinie więcej ode mnie. Myślę, że rodzina opiera się nie tyle na więzach krwi, co na więzach miłości. 

O książce 

  Fabuła nie jest skomplikowana. Książka opowiada historię chłopaka, którego stryjeczny dziadek umiera i wszystkim zostawia pieniądze, swój dorobek, a jednak młodemu Jasonowi nie oddaje nic oprócz dziwnego wyzwania umieszczonego na kasetach. Owe wyzwanie musi przejść pod pieczą bardzo dobrego przyjaciela staruszka - Theodore'a i jego sekretarki - pani Hastings. Jeśli Jason wytrwa przez 12 miesięcy w tym, co wymyślił dla niego zmarły, miał uzyskać największy dar, jaki pozostawił po sobie Red Stevens. 

Parę miesięcy przed przeczytaniem "Bezcennego daru" miałam do czynienia z filmem na podstawie tej książki i tak szczerze, nie zrobił on na mnie wielkiego wrażenia. Ot, film do obejrzenia, pośmiania się i zapomnienia. I faktycznie - zapomniałam o nim dość szybko, a jednak gdy zaczęłam czytać książkę (i nie byłam świadoma, że jej ekranizację mam już za sobą) zainteresowała mnie. Akcja działa się w zastraszająco szybkim tempie, bo już od praktycznie pierwszych stron wchodzimy w to, o co chodzi w opowieści. 

Z drugiej strony nie ma się co dziwić, skoro historia liczy sobie niecałe 200 stron, a w dodatku czcionka jest sporawa, co oczywiście sprawiło, że czytało mi się bardzo dobrze, ale ta wyprawa kosztowała mnie zaledwie 2 godziny.

Jednak życie bez śmiechu nie byłoby warte złamanego grosza.  

Wyjątkowości 

  Przytoczę jedną sytuację, która szczególnie zapadła mi w pamięć i nawiązuje do cytatu powyżej. Stary Red kazał swojemu wnukowi odnaleźć osobę śmiejącą się, opowiadającą kawały, emanującą radością, mimo swojego życiowego cierpienia. Chciał w ten sposób nauczyć chłopaka dystansu do swojego życia. Uważał, że ludzie biorący wszystko na poważnie, są tymi niezadowolonymi z tego, iż żyją.  Dla mnie jest to nieco trywialne, ale nie o to chodzi. Jason przyprowadza do najlepszego przyjaciela Reda, niewidomego chłopaka - Davida, którego poznał w podmiejskim pociągu. David, pomimo swojej ślepoty, rzucał żartami związanymi z tym, że nie widział. Rozbawiał wszystkich dookoła. Wysyłał pozytywną energię, choć reszta zgromadzonych na początku nie miała pojęcia, w jaki sposób zareagować.

Może ta sytuacja nie byłaby taka szczególna, gdybym nie wiedziała o sytuacji autora. Wydawało mi się to takie osobiste, jakby kawałek historii Jasona stał się fragmentem pamiętnika Stovalla i właśnie to wprawiło mnie w największe poruszenie podczas czytania. 

Kiedy pod koniec długiego, ciężkiego dnia przerywasz pracę i patrzysz, jak słońce zachodzi nad prostym i solidnym ogrodzeniem, które postawiłeś własnymi rękami, masz poczucie, że na świecie wszystko jest tak, jak być powinno. 

Jest parę fragmentów, które smyrają za serce, dają chwilę do zastanowienia się. Dla mnie również scena związana z marzeniami (a ja jestem osobą mogącą czytać o marzeniach godzinami) była wyjątkowa i mówiąca, hej, chwila, teraz jest ten czas, kiedy Ty przestajesz na chwilę czytać i myślisz.
I myślałam.
Ta część opowiadała o tym, aby nigdy nie przestawać marzyć. Czasem stawiamy sobie cele, do których dążymy przez całe życie, a kiedy już przychodzą, a my poświęciliśmy dla nich wiele lat - czujemy pustkę. Bo co po osiągnięciu największego marzenia? No i o tym, że starsi ludzie, u schyłku swojego żywota także powinni marzyć. Co nie zawsze jest oczywistością.
 Ale takich momentów nie było dużo, właściwie myślę, że mogę je policzyć na palcach jednej dłoni, a i one nie były wyjątkowo zapierające dech w piersiach.

Podsumowuję 

  To jest dobry "zapychacz czasu", kiedy wieczór, dziwnie się dłuży, a głupio iść spać przed dziewiętnastą, to warto chwycić za tę pozycję. Nie trzeba zbytnio wysilać szarych komórek, tylko po prostu - dobrze się bawić, czasem zrobić "och", "ach" i wyjść z tej podróży z uśmiechem na twarzy, zdając sobie sprawę z tego, że pieniądze wcale nie są najważniejsze, a czasem potrafią narobić wielkich kłopotów, z którymi trzeba się potem rozliczyć. 

Trzeba otworzyć serducho na ludzi i nie być emocjonalną sknerą, odczuwającą pozorne przyjemności, uważającą, że zawsze należą się jej pieniądze. 

Ja mam mocno mieszane uczucia, ale chętnie dowiem się, czy Ty słyszałeś/aś o tej książce, a jeśli tak - to, co o niej myślisz?

A hiacyntom nie było końca

Swoją drogą, już jakiś czas temu zaprosiłam wiosnę do pokoju i na moim parapecie znalazł się przepiękny hiacynt, którym wprost muszę się pochwalić. A ja jestem wielkim fanem tych kwiatów - rok temu też u mnie gościły, tylko że białe. Uwielbiam ich zapach, wygląd i historię. Dlatego między innymi wiosna pięknie mi się kojarzy! 

Wszystkiego dobrego na nadchodzący tydzień ☺