Problematyka Pinokia

Dzień dobry, 早安, hyvää huomenta!

O czym możecie dziś przeczytać? 

1. Tradycyjny wstęp, ot co! 
2. Minirecenzje: 
• "Czarownica 2" 
• "Salma w krainie dusz"
• "Boże Ciało" 
3. Trochę opowiadam o tym, co u mnie. 

Wstęp

Chodzenie do kina to jedna z tych czynności, która powoduje we mnie uczucie uwolnienia od prawie wszystkiego za wyjątkiem; emocji. Emocji będących częścią kinowego katharsis. Jednak z żalem przyznaję, że mało mnie było w tym miejscu przez ostatnie dwa lata. Dopiero w sierpniu bieżącego roku falę miłości ożywił nowy film Quentina Tarantino "Pewnego razu w Hollywood", który błyszczał na wielkim ekranie w fenomenalnym kinie Pod Baranami w Krakowie, gdzie klimat jest szalenie wyjątkowy. Jak tu się nie zakochać na nowo? 

Mimo wszystko, mam wrażenie, że rozkwit mojego szału na filmy i książki zaczął się pod koniec października i z przyjemnością donoszę, że efektem romansu z kinem jest chociażby ten post.

Musicie wiedzieć, że ten wpis ewoluował z każdym tygodniem. Będąc na "Czarownicy 2", miałam w głowie jedno hasło: NA PEWNO WYSKROBIĘ RECENZJĘ. Później razem z rodzicami i siostrą poszliśmy na "Boże Ciało" i znowu to samo; wyszłam z misją napisania czegokolwiek na temat dzieła pana Komasy. No i "Salma w krainie dusz", po której powołanie do stukania w klawiaturę wróciło. Dodatkowo mam wielką ochotę pokazać Wam to, co ostatnio wyprawia się u mnie. Nie przedłużając, zapraszam!

Minirecenzje 

"Czarownica 2"

Jest to kontynuacja bajecznej, wypełnionej emocjami historii czarownicy, która wychowała człowieka o imieniu Aurora. Tym razem postać Angeliny Jolie musi zmierzyć się z pięknym wyborem swojej córki, jakim jest małżeństwo. Jednak dla czarownicy stanowi to ciężki orzech do zgryzienia, ponieważ dziewczyna wychodzi za samego księcia. 

Jesteśmy świadkami dylematu Diaboliny, która ma poczucie, jakby właśnie traciła najważniejszą dla niej osobę, a z drugiej strony dobrze wie, że nie zgadzając się na małżeństwo skrzywdzi ona Aurorę. Jaką decyzję podejmie? Czy rodzice księcia Filipa zaakceptują wychowankę czarownicy?

Szybka opinia

To film, na który poszłam za namową koleżanki, bo chociaż podobała mi się pierwsza część, to nie zafascynowała mnie ta historia na tyle, aby wyczekiwać na jej kontynuację. Co prawda, kiedy w któryś październikowy dzień mignął mi przed oczyma, pomyślałam, że w wolne popołudnie mogłabym się na to wybrać. Na tym się skończyło i gdyby nie osoba trzecia, to pewnie jeszcze długo nie obejrzałabym tego filmu. Mimo to, wcale nie żałuję, że pojawiłam się na seansie. 

Największym plusem jest wykreowany świat. Piękny krajobraz, kostiumy wywierają równie wielkie wrażenie i do tego wszystkiego soundtrack, wywołujący gęsią skórkę. No i! Jak można zapomnieć o idealnej Angelinie Jolie, z idealnie uwydatnionymi kośćmi policzkowymi, na którą mogłabym się patrzeć godzinami i już przy pierwszych minutach filmu stwierdziłam, okej, jeśli to będzie złe, to przynajmniej popatrzę sobie na tę pełną dostojności postać. 

Wielkim minusem są tutaj dziury w fabule. Rozumiem, że to bajka i raczej patrzy się na niektóre kwestie z przymrużeniem oka, ale w przypadku "Czarownicy 2" to aż razi i boli. Chwilami miałam ochotę uderzyć ręką w czoło z wyraźnego, a nawet idiotycznego braku konsekwencji postaci. Jeśli jesteście przed seansem, to proszę zwróćcie uwagę na przykład na kulminacyjną scenę Mala. Przez co, wydawało mi się to strasznie naciągane i nie wyszłam z kina na skrzydłach zachwytu. Myślę, że jest wyłącznie w porządku produkcją, podczas której nacieszy się oczy jak rzadko kiedy.

"Salma w krainie dusz"

Aż mnie głowa zaczyna boleć na myśl, że muszę napisać krótki zarys fabularny, ale spróbujmy szybko i bezboleśnie. Tytułowa Salma jest sierotą i każdego roku w dzień zmarłych (Dia de Muertos) ubolewa nad tym, że sama nie może zrobić ołtarzyka poświęconego swoim rodzicom. Dlaczego? Ano, po pierwsze z powodu zakazu babci, a po drugie, kiedy raz to zrobiła, to nie skończyło się to najlepiej, delikatnie ujmując.
Dlatego nasza dzielna Meksykanka próbuje odkryć prawdę o swoim pochodzeniu. Razem z Jorge i Pedro wyrusza w podróż, która odmieni jej życie i stanie się pewnego rodzaju lekcją.  Pełna kolorów opowieść o szukaniu najważniejszych wartości dla człowieka.

Szybka opinia

Mam wrażenie, że o tej animacji w ogóle nie było/jest głośno. Sama siedziałam na sali.. Samiuteńka z wielkim ekranem przed sobą.
Ja dowiedziałam się o tej produkcji, dopiero dzień przed samym seansem, kiedy musiałam zabić czas w mieście, bo czekałam na kogoś i pomyślałam, o! No to przecież tam jest kino! Zaczęłam przeglądać listę, trafiłam na ten tytuł i sprawdziłam go na filmwebie, gdzie ktoś napisał, że zdecydowanie nie jest to bajka dla dzieci, bo postacie w niej zamieszczone są zbyt straszne, zbyt przerażające. To był haczyk, który przyciągnął mnie akurat na ten tytuł. 

Uwaga! To nie jest kopia "Coco", jak mogłoby się każdemu z nas wydawać. Pomysł na fabułę Salmy pojawił się już w 2003/2004 roku, a w 2007 zarejestrowali nawet tytuł tegoż filmu, co fajnie zaznaczył w swojej recenzji Julian na kanale Brody z Kosmosu i chwała mu za to! 

Zacznijmy od tego, że ja miałam naprawdę dobre nastawienie na tę animację. Liczyłam właśnie na coś równie fascynującego i klimatycznego jak "Coco", a tu klops i to taki wielki klops. Ujmę to najprościej: dawno się tak nie nudziłam. Kolory były piękne, to prawda, ale co z tego, kiedy film rzuca mi absurdalne rozwiązania czy sytuacje totalnie nietrzymające się kupy. Ażeby moje gorączkowe nudy były niewystarczającym bólem, to dołożyli mi do tego najbardziej denerwującą postać na świecie, jaką była główna bohaterka, Salma. Do tego eliksiru złych odczuć dodajmy małe kościotrupy krzyczące randomowe słowa, które swoim zachowaniem przypominały Minionki. 

To, co mi się podobało, to myśl przewodnia mówiąca, aby brnąć w kierunku swoich marzeń, co zresztą jest napisane na plakacie filmu "Marzenie wskaże Ci drogę" - to uważam za miłe, ale poza tym, ciężko mi znaleźć inną zaletę, więc nie będę naciągać. Z przykrością muszę stwierdzić, że ja nie polecam. (Ale wcześniej wspomnianą recenzję u Juliana już tak!) 

"Boże Ciało"

Jedna z tych produkcji, o których mówi się w tramwajach. 

Wisienka na torcie tego wpisu. Daniel marzy o tym, aby zostać księdzem, jednak ma on na swoim karku wyrok, który uniemożliwia mu osiągnięcie swojego celu. Zostaje warunkowo zwolniony z poprawczaka i wyjeżdża na malutką wieś, gdzie musi pracować w stolarni, od czego wybrnął. Zamiast tego spełnił swoje wielkie marzenie. 

Szybka opinia

Jestem zakochana w tym filmie. Jestem zakochana w ogromnych talentach aktorskich, jakie tam się pojawiają. Pan Bielenia czy Pani Konieczna, która zagrała kościelną, są arcydziełami. Kościelna jest z krwi i kości, wypełniona nienawiścią, podejrzliwością, emocjami. O postaci Daniela nawet nie wspominam. Idealnie zagrane! Nawet moja siostra doszukująca się we wszystkim najmniejszych wad, stwierdziła, że nie ma się do czego przyczepić w tym zakresie. I ja podpisuję się pod jej słowami. 

Na "Boże Ciało" chciałam pójść od kiedy w ogóle dowiedziałam się o istnieniu takiego tytułu. Tematyka bardzo do mnie trafiała i wiedziałam, że na pewno nie obejdzie się to bez kontrowersji. Ale od razu napiszę, film, w moim mniemaniu, nie obraża Kościoła. Niektóre fragmenty mogą w niektórych wierzących  wzbudzić mieszane uczucia, aczkolwiek patrząc całościowo - absolutnie nie.
Wiecie czego się bałam? Tego, że się rozczaruję, bo bardzo, wręcz za bardzo, nakręciłam się na ten seans i siadając na sali, oglądając reklamy, wertowałam w głowie strony związane z Janem Komasą i napiszę szczerze, możecie mnie zbić, ale wzbudziło to we mnie wątpliwości. Ten Pan kojarzy mi się przede wszystkim z "Salą samobójców", za którą raczej nie przepadam. Ale na szczęście z tego miejsca, przepraszam za każda złą myśl w kierunku reżysera.
Ja wyszłam w takim szoku z "Bożego Ciała", że ciężko było mi się skupić na czymś innym. Jeszcze przez kilka dobrych dni, zamykając oczy, widziałam sceny z tego filmu. Zakończenie jest tak otwarte, niezrozumiałe i chyba nikt nie spodziewał się go w takim miejscu. Moim zdaniem, celny strzał. Gwałtownie wyprowadza widza z transu, w jakim był podczas tych dwóch godzin, jest szokujące, ale w tym kontekście - dobre.
Wyjątkowy film, poruszający ważne kwestie skłaniające do refleksji nad wiarą i nie tylko. Ode mnie ukłony i trzymam najmocniej na świecie kciuki za Oscary.
Wielka miłość, Moi Drodzy, bardzo wielka!

Trochę o tym, co się działo i dzieje

Jestem w klasie maturalnej. Napisałam w poprzednim tygodniu matury próbne z zakresu podstawowego, a dziś piszę maturę rozszerzoną z języka angielskiego. 

Nie ukrywam, że jest to dla mnie po prostu wariacki czas, kiedy nie mam w sobie życia, dlatego muszę w takim okresie pilnować, aby chwytać po jak najwięcej rzeczy sprawiających mi przyjemność.  A co za tym idzie, dużo łatwiej wydaję pieniądze. 

Jestem dumna z siebie, że po takich wahaniach kulturowych, niech będzie takie określenie, wróciłam do regularnego czytania i oglądania filmów. Mam chęci i to jest najważniejsze. Nie ma weekendu, w którym nie miałabym za sobą jakiegoś tytułu, co jest super, bo za tym idzie chęć do pisania, a znowu konsekwencją tworzenia na klawiaturze jest motywacja do dbania o Pandzię. Lubię ten mój kąt.

Wracając, biorę się raczej za rzeczy związane z Chinami. A moja lista filmów chińskich, tajwańskich, hongkońskich urosła dosyć konkretnie, czym chciałabym się kiedyś podzielić! Przeczytałam naprawdę dobre książki i marzy mi się, aby powolutku pojawiały się tutaj recenzje. Opowiem Wam tylko o jednej, bo wiem, że o niej na pewno nic się tutaj nie pojawi. “Osmaleni” autorstwa Irit Amiel to była dla mnie wstrząsająca powieść. Czyta się ją ekspresowo, między innymi przez lakoniczny język autorki, co w tego typu literaturze, jest dodatkowo poruszające. Jest to zbiór opowiadań związanych z dziećmi Holocaustu. Ale! Porusza temat tego, jak wojna, jak tamtejsze przeżycia siedzą w ludziach aż do śmierci. Nieważne, ile mają lat, odczuwają jej skutki do samego końca, co niesie za sobą wyciskające z łez tragedie. Na mnie zrobiło wrażenie. W ogóle w dzień, w którym to przeczytałam, miałam szał w głowie, bo doprawiłam sobie “Ip Manem” z 2008 roku. A również jest to film, gdzie w tle obserwujemy wojnę.

Moje zdobycze

Tutaj macie moje dwa ostatnie znaleziska! Na pierwszym zdjęciu jest malutki dzbanek z chińskimi znakami po obu stronach. Służy wyłącznie za ozdobę na moim biurku, ale grzechem było nie wziąć, kiedy uwaga, kosztował całe 3 złote. W ogóle mam w swoim pokoju wiele cudów, które kupiłam na giełdzie za śmieszne pieniądze, ale lubię je, bo w moich czterech kątach musi się coś dziać, musi być wszystkiego pełno, inaczej czułabym się nieswojo. Dlatego minimalizm zdecydowanie nie jest dla mnie! No i dziękuję mojej siostrze za wypożyczenie ręki do zdjęcia. ☺ 

Na drugim zdjęciu książka związana z buddyzmem. Kiedy tylko bardzo miły pan w antykwariacie pokazał mi ją, nie zastanawiałam się ani przez chwilę, tylko od razu: “Biorę! Jest moja!” Dawno nie byłam w antykwariacie, swoją drogą, a dobrze się czuję w takich miejscach. Dopiero za namową siostry poszłyśmy razem i pokazała mi cudowny sklepik, gdzie przy wejściu jest azjatycki kot szczęścia, Maneki-neko, machający swoją łapką, a nad Twoją głową wiszą pajęczyny. Klimat idealny dla mnie, przysięgam. I tutaj książka nie kosztowała mnie dużo, bo całe 15 złotych! 

Z tyłu okładki jest napisane: “Najstarsza chińska opowieść podróżnicza, spisana własnoręcznie na początku V wieku naszej ery przez mnicha buddyjskiego Fa-hiena.” Jak mogłabym nie wziąć?!

Przyznaję się też do tego, że ostatnio praktycznie w ogóle nic nie robiłam w kierunku fotografii. Miałam iść z paroma osobami w plener, ale średnio wyszło, bo i u nich ciężko z czasem, i u mnie. Straszny harmider i dziwnie się czuję z tym, że przez to zamieszanie tygodnie lecą niezauważalnie. Ale słuchajcie! Zamiast fotografii usiadłam troszkę nad kaligrafią. Od dawna miałam w planach kupić coś w sklepie Frannys (polecam z całego serduszka, tutaj macie link), bo odkąd uczę się mandaryńskiego, pisanie, dbanie o każdy ruch dłonią, mając w rękach długopis jest dla mnie odprężający. Dlatego stwierdziłam, że nie ma co oszczędzać, na ten czas przyda mi się takie zajęcie.

Poza tym układam puzzle. Nie jestem w tym najlepsza, bo zajmuje mi to naprawdę ogrom czasu, ale uwielbiam słuchać przy tym podcastów. Mam już jeden obraz na ścianie z puzzli z motywem Elvisa Presley’a i wygląda to świetnie. Zdecydowanie dobra nowość w pokoju, ale bałam się, że spadnie. Przylepiłam to gumą samoprzylepną czy coś w rodzaju tego i jeszcze byłam taka mądra, że wybrałam miejsce nad łóżkiem, więc czułam się niepewnie. Ale siedzi i ma się dobrze!

Dwie ostatnie kwestie i spadam!

Może nie powinnam, ale napiszę to tutaj. Mam mocno ambiwalentny stosunek do moich przyszłych studiów, na które mam nadzieję, że się dostanę, a jak pewnie się domyślacie, po głowie chodzi mi sinologia przede wszystkim (jeśli nie wyszłoby z sinologią, to chyba wybiorę język wietnamski, ale mam z całego serduszka nadzieję, że uda mi się z językiem chińskim). Z jednej strony chcę już siedzieć stricte w tym, co mnie interesuje, wyjechać do wielkiego miasta i tam mieć mnóstwo możliwości do rozwijania siebie, do wybierania milionów seansów w kinie, poznać osoby, które interesują się Chinami. Nawet nie wiecie, jaka euforia we mnie siedzi na myśl o uczeniu się historii Chin na zajęciach i spędzać nad tym mnóstwo czasu. A z drugiej boję się tego wszystkiego, co nowe. Daaaleko od rodziny. No i nie wiem, czy obraz studiów w mojej głowie nie jest mocno zaburzony, bo może się okazać, że rozczaruję się, czego bardzo nie chcę. 

Zakończę to przemiłym akcentem. Biorę udział w projekcie Ayuny “Advent Blog Calendar”. Codziennie w grudniu będę dodawać na bocznym pasku blog, który pragnę docenić. Inicjatywa jest fenomenalna, bardzo cieszę się, że w tym naszym blogowym świecie mamy tak pomysłową i z dobrym serduszkiem Ayunę. [Tutaj] możecie o tym poczytać. Przyrzekam, że między innymi z tego powodu nie mogę się doczekać grudnia. Pięknie jest wysłać taki mały gest dla twórcy!
Myślałam, że napisanie czegoś o sobie będzie ciężkie, ale miałam wiele rzeczy, z którymi chciałam się podzielić i jestem z zadowolona z tego, co tutaj dodałam.
Nie zapominając! Nowa płyta Lindemann "F&M" jest cudem. 

Kochani, wszystkiego dobrego dla Was. 

Pozdrawiam

Panda Fińsko-Chińska 

źródła zdjęć filmowych: multikino, reszta zdjęć jest mojego autorstwa