Pieśń o Achillesie | Madeline Miller

Hyvää huomenta!

Dziś trochę o książce, która wyskoczyła mi na social mediach totalnie niespodziewanie. Nigdy wcześniej nie udało mi się usłyszeć o tym tytule, dopiero w połowie czerwca (kiedy "Pieśń o Achillesie" miała swoją premierę w serii butikowej wydawanej przez Albatros) pierwszy raz spotykałem się z tą lekturą. Co ciekawe, wcześniej historia Achillesa i Patroklosa została wydana pod innym tytułem "Achilles. W pułapce przeznaczenia" i z tego, co wiem, była białym krukiem. Natomiast nowe wydanie sprawiło, że booktube w Polsce oszalał na punkcie tworu Madeline Miller. 

Mnie momentalnie urzekła nie tylko oprawa graficzna, ale również sam pomysł na fabułę, o czym już opowiadam! 

W otchłani dwa cienie przedzierają się po omacku przez gęsty, dławiący mrok. Ich ręce odnajdują się i światło spływa potokiem jak sto złotych urn, z których sypie się słońce.

Fabuła: 

Patroklos zostaje wyrzucony z domu, przez co trafia na dwór Paleusa. Tam wychowuje się wraz z innymi młodzieńcami, ale również z pewnym, wyjątkowym chłopakiem; Achillesem. O względy Achillesa zabiega każdy. Walczy się o uwagę przyszłego herosa. 

 Dlatego też wszystkich wprawia w osłupienie budząca się przyjaźń między wielką nadzieją narodu, a lichym i dziwacznym Patroklosem. 

Natomiast gdzieś w oddali zaczyna się zbliżać wojna trojańska. 

On jest połową mojej duszy, jak mawiają poeci.

Co myślę: 

Z ręką na sercu przyznam, że ta książka trafiła do mnie trochę z obowiązku. Ostatnimi czasy nie mam w ogóle ochoty na żadne romanse ani nic co kręciłoby się wokół romantycznej miłości. Jednak "Pieśń o Achillesie" jest ogromnym wyjątkiem. Po pierwsze - przede wszystkim przypisuje się jej "powieść historyczną." Po drugie - zaintrygowała mnie sama fabuła, bo od zawsze docierały do mnie informacje, że Patroklos i Achilles byli kuzynami, czasem udało mi się usłyszeć, że najlepszymi przyjaciółmi, ale że kochankami? Pierwsze słyszę. Dlatego zaintrygowało mnie to, w jaki sposób Miller mogła przedstawić ich historię. 

Swoją drogą, Madeline Miller jest znana w Polsce między innymi z książki "Kirke", ale chronologicznie to "Pieśń o Achillesie" została napisana wcześniej. I jak można się domyślić, Miller bardzo interesuje się starożytną Grecją i greckimi mitami. Moim zdaniem, szalenie ciekawa tematyka, chociaż "Kirke" nadal czeka na mojej liście "do przeczytania". 

Wracając. 

Myślę, że właśnie ta relacja między Patroklosem i Achillesem była przynętą dla mnie. Dodatkowo, jeśli chodzi o Patroklosa, to jest bohaterem mitologicznym, który wcale nie jest taki znany, dlatego tym bardziej brawa dla Miller, że zdecydowała się zbudować historię i osobowość wokół tej postaci. 

No dobra, bo ja tu pitu-pitu, a czy mi się w ogóle podobała "Pieśń o Achillesie"? 

Pomimo braku chęci na czytanie rzeczy, w których miłość grałaby pierwsze skrzypce, to muszę napisać, że po książkę chwyciłam z zapałem i z POTĘŻNĄ ciekawością. Poza tym, wizualna strona zbiła mnie z nóg, bo połączenie złotego z niebieskim jest dla mnie kombinacją wręcz idealną. Stąd też moja ekscytacja rosła z minuty na minutę i kiedy w końcu usiadłam z tą lekturą w rękach - już od samego początku jedna rzecz rzuciła mi się w oczy - piękny i poetycki sposób, w jaki została ta książka napisana i przetłumaczona (tłumaczenie: Urszula Szczepańska). 

Czytam, czytam i czytam. Mija dzień, potem drugi, trzeci. Cudownie, bajecznie napisana książka, ale w pewnym momencie uświadamiam sobie, że hej, wcale nie chce mi się wracać do tej powieści. 

I nie zrozumcie mnie tutaj źle. Relacja pomiędzy głównymi bohaterami jest opisana w niezwykły sposób. Czuć chemię pomiędzy nimi. Na początku byli względem siebie niepewni, nieśmiali, a dopiero z czasem zaczęli darzyć się czymś więcej i to Madeline Miller zrobiła niesamowicie. Końcówka sprawiła, że - chociaż przez połowę brnęło mi się mozolnie - to ostatnie strony wycisnęły ze mnie mnóstwo łez i przyznać muszę, że przez kilka następnych dni historia Patroklosa siedziała mi w głowie i za każdym razem, gdy tylko okładka mignęła mi przed oczami, coś mnie ściskało w klatce piersiowej ze wzruszenia. W rezultacie patrzę na złoto-niebieską okładkę z pewnym wręcz sentymentem. Bo jasne, może mi się czasem nudziło i nie chciało wracać do książki, ale wiem, że to, co znajdowało się na tych stronach - było zwyczajnie potrzebne, żeby końcówka wybrzmiała jeszcze mocniej. 

Płomienie ogarniają mnie i czuję, jak dalej wymykam się życiu, aż staję się niczym więcej jak tylko swoim śladem, lekkim drżeniem powietrza. Łaknę mroku i ciszy świata podziemnego, gdzie będzie mi dane odpocząć.

Dlatego uważam, że "Pieśń o Achillesie" jest kolejnym tytułem dla osób, które nie liczą na to, że książka dostarczy im wybuchów, akcji i dynamiczności. Prawdą jest, że dużo się dzieje w historii Achillesa przedstawionej przez Miller, ale mam wrażenie, że autorka opisuje wszystko w taki sposób, iż czytelnik spokojnie nadąża za każdą z sytuacji; cieszy się pięknymi zdaniami i warsztatem; obserwuje kwitnącą relację pomiędzy głównymi bohaterami, a całość oblana jest greckim słońcem. (Na końcu za to dostaje rykoszetem w emocje.) 

Szybkie podsumowanie 

Nie dziwię się, że przez nowe wydanie książka przeżywa swoje odrodzenie w Polsce i pojawia się na wszystkich możliwych social mediach. Jest to magicznie opisana więź pomiędzy dwójką bohaterów, do których Madeline Miller podeszła z czułą empatią. Piękna książka, jaką trzeba przeżyć i którą należy się delektować.

Polecam mocno i przypominam, że warto doczytać ją do końca! Bo to właśnie końcówka skradła całe przedstawienie. 

Czytaliście "Pieśń o Achillesie"? Jeśli tak, co myślicie o tej książce? 

Trzymajcie się ciepło i zdrowo, 

Panda Fińsko-Chińska (i nie tylko!)