Problematyka Pinokia

"nagie stany duszy w chwilach, kiedy wszelki głos rozumu milknie" 

Pogadanka o maturach

Dzień dobry! Jestem po prawie wszystkich maturach. Została mi jeszcze historia sztuki, którą będę pisać 19 czerwca i mam nadzieję, że to będzie już definitywny koniec. 

Jeśli chodzi o moje wrażenia po trzech dniach, to wszystko byłoby w porządku, gdyby nie rozszerzony angielski. Myślę, że napisałam go na 70-80%, ale boję się, że to nie wystarczy, abym dostała się na sinologię. Powoli zaczynam przyzwyczajać się do tej myśli i wiruje mi po głowie milion innych rozwiązań w razie, gdybym faktycznie nie dostała się na filologię chińską. Z trudem mi to wszystko przyszło, ale jeszcze nie mam wyników, nie mam niczego tak naprawdę i może się okazać, że akurat uda się (oby!!!, bo zaczynam wariować z nadmiaru myśli).  Zobaczymy, trzymajcie kciuki! Będę o wszystkim informować. 

Za to mam nadzieję, że te ostatnie tygodnie były dla Was spokojniejsze niż moje. 

Wstęp do tematu głównego 

Po trzech dniach maturalnych, obejrzałam w nocy filmy "Caravaggio" z 1986 roku i "Vincent van Gogh. U bram wieczności", za który zabierałam się już od dawna. Te dwa tytuły to były takie moje małe wprowadzenia do poważnych powtórek z historii sztuki. A musicie wiedzieć, że uwielbiam ten przedmiot i przynosi mi przyjemność w tuzinach. 

I w połowie biografii holendra stwierdziłam, że dlaczegóż nie napisać na Pandzie o tych produkcjach? Dawno niczego nie było, a pisanie to najlepsze forma odpoczynku dla mnie. Tak oto jestem dziś i chciałabym Wam przedstawić moje refleksje wiążące się z tymi tytułami. Zapraszam serdecznie. 😉

"Vincent van Gogh. U bram wieczności" 

Nie będę oryginalna, jeśli napiszę, że uwielbiam tego artystę. Mogę patrzeć na jego autoportrety godzinami, a przy "Krukach nad łanem zboża" mam ochotę płakać za każdym razem, gdy je widzę. Poza tym, sama postać Vincenta niezwykle mnie interesuje. Jego biografia jest enigmatyczna, wypełniona samotnością i przede wszystkim - czystą miłością do malowania. Dlatego staram się chwytać po każdą filmową czy literacką nowość odnoszącą się do Holendra. Tym razem padło na "Vincent van Gogh. U bram wieczności" 

Zacznijmy od tego, że mało słyszałam o tej produkcji. Będę szczera, dowiedziałam się o niej dopiero rok po premierze. W moich pobliskich kinach w ogóle nie była puszczana. Szalenie mnie to dziwi, bo wydaje mi się, że wiele chętnych znalazłoby się na ten film. Sympatyków van Gogha nie brakuje.

Moi Drodzy, ta produkcja jest majstersztykiem, jeśli chodzi o zdjęcia, o kolorystykę i o samo prowadzenie kamery. Mając w głowie zarys biograficzny Vincenta, ogląda się ten tytuł znakomicie. Kadry można traktować jak osobne dzieła sztuki, a na nich niezwykle utalentowanego aktora, jakim jest Willem Dafoe. Nie ukrywam, że darzę tego Pana wielką sympatią. Obserwowanie go na ekranie jest za każdym razem bardzo intrygujące. Chociażby przytaczając jego ostatni wyczyn w "Lighthouse", gdzie sprawdził się idealnie. Dlatego też zrozumiałym jest, iż moja ciekawość była również podsycana jego osobą.

I dobrze, bo jestem zachwycona Dafoe w postaci Vincenta. Moim zdaniem, pasuje idealnie do tej roli.

Mam jedno "ale", które nie wiem, czy można określić jako wadę. Nie dowiadujemy się wiele z biografii Vincenta. Odnoszę wrażenie, że osoba niemająca pojęcia o Holendrze mogłaby się najzwyczajniej w świecie zgubić. Nie napiszę "zanudzić", bo, jak już napisałam, same zdjęcia robią robotę i cieszą oko, dlatego wydaje mi się, że osoby wrażliwe na piękno będą zachwycone stroną wizualną.

Uważam, że jest to dobry film, który minął mi szybciutko, a co więcej, wzruszył mnie. Chociaż ciężko nie osiągnąć emocjonalnych walorów, kiedy opowiadasz o artyście pokroju Vincenta.

Podsumowując tę krótką refleksję, warto obejrzeć, warto popodziwiać Dafoe i (warto) zakochać się w przedstawianych tam widokach.

Na koniec polecam Wam odcinek z kanału "Sztuki Uniwersalnej". Swoją drogą, bardzo motywująco wpłynęły na mnie słowa autorki, więc zachęcam:

Film na Youtube: 8 ZASAD osiągnięcia SUKCESU, których nie znał Vincent van Gogh 

"Caravaggio" 1986

Może nie widziałam w swoim życiu tysięcy filmów, ale przyznam szczerze, że jeszcze z czymś takim nie miałam do czynienia. Sama postać Caravaggia jest ciekawa, dlatego nie trzeba było mnie jakoś szczególnie zachęcać do tego tytułu, ale seans przerósł moje oczekiwania.

Muszę od razu zaznaczyć jedną rzecz. Wiele krytyki zbiera ta produkcja. W niepochlebiających komentarzach pojawia się zwykle taki argument: "za dużo metafory", "przesadzony", "niezrozumiały". Faktycznie, nie da się ukryć, że przenośni jest milion i jeszcze więcej, jednak ja odbieram to jako zaletę.

Znowu - nie dowiadujemy się wiele z życia artysty, ale jak osoba niezapoznana szczególnie z tym twórcom, sądzę, że i tak bardzo odczułam historię ukazaną w tejże produkcji.

Znowu - jestem zachwycona kadrami, a ten, który widzicie powyżej, ustawiłam jako swoją tapetę na komórce. Co przywołuje w celu podkreślenia, jak mocno zafascynowały mnie zdjęcia. Gdy teraz tak nad tym myślę, czy podjęcie się zrobienia filmu o malarzu nie wymaga od twórców wyjątkowych kadrów? Ciężko mi na to odpowiedzieć, jednak przychylam się bardziej do napisania, iż tak - jest to niejako oczekiwane.

Spójrzmy na "Caravaggio" jeszcze raz. Tam kolorystyka jest stylizowana na podstawie obrazów właśnie Michała Anioła. Moim zdaniem, jest to strzałem w dziesiątkę, bo dodaje to specjalnego klimatu, który przybliża twórczość Włocha.

Znowu - pochwalę grę aktorską. A na szczególną uwagę zasługuje Tilda Swinton, która od pierwszych scen przyciągnęła moją uwagę. Muszę przyznać, że nie miałam pojęcia, iż gra w tym filmie i nawet na początku jej nie poznałam. Co mnie dziwi, bo Swinton ma nietypową i piękną urodę. Wybitna aktorka, o czym świadczy między innymi ten film.

Sądzę, że jest to ciężka w odbiorze produkcja. Codziennych, zwykłych dialogów można tutaj wyliczyć na palcach jednej dłoni. Jeśli już padają słowa, to są one poetyckie, wypełnione melancholią i w głównej mierze są to myśli tytułowego bohatera. Co sprawia, że "Caravaggio" zostanie mi na dłużej w głowie. Myślę nawet, iż z chęcią wrócę do niego po kilku miesiącach, aby z ciekawości zobaczyć, czy odbiorę go tak samo. A nóż widelec, umknęło coś mojej uwadze i wcale bym się nie zdziwiła.

Nic ważnego, ale na miły koniec

Jeśli mowa dziś o malarzach, to przedstawię Wam obraz, który mnie ostatnio urzekł. Autorem jest Józef Mehoffer, a nazwał go pięknie, bo "Dziwnym ogrodem". Pochodzi z 1903 roku. Sprawia, że mam ochotę wyjść w słoneczny dzień na dwór, pozachwycać się kwiatami, porobić im zdjęcia, a na sam koniec - napisać o tym. Dlatego z całą przyjemnością się nim dzielę!

Wyniki maturalne będą w sierpniu. Mam kilka filmów, które chcę obejrzeć na dniach. Biorę się za powtórkę z historii sztuki, a przychodzi mi to z łatwością. A poza tym, kończę czytać świetną książkę "Problem trzech ciał". Tak to u mnie wygląda teraz.

Trzymajcie się ciepło i zdrowo,

Panda Fińsko-Chińska